09 aug De Tao
Al een tijdje heb ik een vast ritueel om mijn doordeweekse ochtenden te beginnen. Meteen na het opstaan doe ik een Qigong serie om mijn lichaam en geest rustig wakker te laten worden. Daarna lees ik het woord van die dag uit het bundel “De eeuwigheid in het Nu” van Willigers Jäger en een vers van de Tao de Ching volgens het boek van Wayne Dyer. Sinds kort laat ik aan dit alles ook tien minuten meditatie voorafgaan. Het is mijn manier om de dag wat bewuster te beginnen en een stuk rustiger dan meteen in de ‘doe-stand’ te gaan staan. Daarnaast inspireert het lezen mij ook van tijd tot tijd voor een thema van een Qigongles die ik die week geef.
Vorige week nog heb ik bijvoorbeeld onderstaande vers van de Tao te Ching aan het begin van mijn les voorgelezen:
De grootste deugd is het volgen van de Tao en de Tao alleen.
De Tao is ongrijpbaar en ontastbaar,
Hoewel vormloos en ontastbaar,
doet hij vorm ontstaan.
Hoewel vaag en ongrijpbaar,
doet hij gestalten ontstaan.
Hoewel duister en obscuur,
is hij de ziel, de essentie,
de levensadem van alle dingen.
Door de eeuwen heen is zijn naam bewaard
om het begin van alle dingen te gedenken.
Hoe weet ik de wegen van alle dingen aan het begin?
Ik kijk in mijzelf en zie wat in mij is.
Wayne Dyer laat je in zijn uitleg over deze vers heel mooi nadenken over waar je vandaan bent gekomen nog voordat je vorm kreeg, vóórdat een deeltje van je moeder en een deeltje van je vader bij elkaar kwamen. Waar was je voordat je gestalte kreeg en wat heeft het mogelijk gemaakt dat je vorm kreeg en een ziel, essentie, levensadem? De Taoïsten noemen het Tao, de christenen (zoals ikzelf) God, de moslims Allah en de yogi’s het Universum; een vormloze, ontastbare, vage en ongrijpbare kracht die niet alleen vorm aan alles wat vormloos is geeft, maar er ook voor zorgt dat vorm weer terugkeert naar vormloos. Het is altijd in en om je heen, in de lucht die je inademt, in de zonnestralen die je op je huid voelt, in het voedzame van het eten dat je tot je neemt, in de dagelijkse ontmoetingen met je medemens, in de uitdagingen van levenslessen die je te leren hebt. Ongrijpbaar voor ons menselijke verstand, maar voelbaar voor wie naar binnen wil kijken.
Aansluitend hierop las ik dit woord in het bundel van Willigis Jäger:
Ik vroeg de amandelboom me over God te vertellen. Toen begon hij te bloeien (Chinees spreekwoord)
Ik vroeg de mens me over God te vertellen. Toen begon hij volledig mens te worden.
De Tao wil zich uitdrukken via ons mensen, zoals een boom dat via zijn bloesem doet. Alle potentie daarvoor ligt in ons opgeslagen, we hoeven ons daar “alleen nog” van bewust te worden. Dan zullen we de wegen kennen van alle dingen aan het begin en diep naar binnen kijken om te zien wat er in ons is.
Geen reactie's